Çocukluğumuz

ÇOCUKLUĞUMUZ


   Sezai Karakoç'un yayınladığı Çocukluğumuz adlı şiir Karakoç'un masum ve saf olan çocukluluğuna olan özlemini ele alır. Aynı zamanda şiir 1960 yılında şair 27  yaşındayken yazılmıştır. Benim fikrime göre şair o günlerin anısını ele almıştır. Yazım dilinin anlaşılması kolaydır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Anadolu Benliği

                             ANADOLU BENLİĞİ    Senin gezdiğin sokaklarda açmaz çiçek, çocuklar yoktur o bahçelerde sadece bir süs gibi görürsün.  Bizim gezdiğimiz yerlere bir bak çiçekler, kuşların ötüşü bahçede oyun oynayan çocukların neşeli sesleriyle doludur.  Biz severiz dağlarda gezmeyi ,yeşilliklerin arasında dolaşmayı o yüzden incinir ayaklarımız senin dümdüz yollarında. Sen beğenmezsin kolay kolay gördüğün şeyi o yüzden arar  durursun bir mabedin içini, ama biz sanatımızdan bir eser görelim içimizi kalbimizi, vücudumuzun her hücresini bir heyecan, gurur  kaplar. Sen, izlersin yavaş bir kuğu dans edenleri hatta dalarsın düşlere, hayallere. Bizim kalbimizi yerinden oynatır bir yiğidin toprağı oynatacak gibi diz vuruşu. Dinlersin yüksek sesli müzikleri içini titretecek şekilde. Biz dinleriz hüzünlü hayat hikayelerini, ağıtları bir müzik halinde. Sen insanları sokarsın bir kalıb...
Devamı

Kitap ve Hayat

Kitap ve Hayat Kitap ve hayat bağlantılı mıdır? Kitap hayatımızdaki olaylardan mı oluşur? Diye düşünür insan. Bana göre kitap: insanların yaşadıkları olayları ya da yaşadığı hayattan kendini soyutlayanların kendini bulduğu yerdir kitap. Ben kitap okumayı sevmem, diyen kişi birileri tarafından kitap okunmaya zorlananmış olduğu düşünüyorum. Yoksa bir insan kendisini sanki başka bir hayat yaşama ve oradan ders çıkarma şansını kaçırmak ister ki. Kitap ve hayat bana göre bağlantılıdır, yazar kendi veya çevresinde gözlemlediği olayları, kendi düşüncesiyle birleştirir ve yazar.
Devamı

Yaşayan Ölüler

Yaşayan Ölüler   Denemeler- Montaigne, 116 sayfa. İnsanlar illa kalbi durduğunda mı ölür? Yada her şeyden vazgeçmiş ümidini kaybetmiş bir insana sadece kalbi atıyor diye, o yaşıyor denir mi ki? Hayat bu kadar acımasız ki hayattan tüm amacını kaybetmiş insanları bile ölü diye kabul etmiyor. Bazen düşünürüm, illa yaşamak için bir amaç gerekir değil mi? Bu hayata seni bağlayan, kalbinin hala atmasını istediğin bir neden, sonucunu görmek istediğin bir amaç da olabilir. Ama olması gerekir değil mi? Bu hayatta vasıfsız dediğimiz insanların bile yaşamak için bir nedeni var: mutlu olmak, eğlenmek. Nasıl yaşarsın amaçsız kalbin atar, ama bir sonuca bağlanamaz. Boşluk vardır bakışlarında, çünkü bakışlar kalbindeki hisleri yansıtmaz mı? Belki o insanlar düzelir mi diye merak edersiniz. Size tek bir sorum olacak. Kaybedilmiş hisler geri kazanılır mı? Onlarda öyledir belki hatırlarsın o hisleri ama hiçbiri eskisinin verdiği duyguyu veremez. Çocuğunu yeni kaybetmiş bir annenin ağıtları, sevdalan...
Devamı